ពលករខ្មែរនៅប្រទេសថៃមួយចំនួនមិនបានទៅជួបជុំសាច់ញាតិរដូវភ្ជុំបិណ្ឌ ព្រោះកត្តាជីវភាព
ប្រភព៖ វិទ្យុអាស៊ីសេរី
ក្នុងឱកាសបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌប្រពៃណីខ្មែរខិតជិតមកដល់នេះ ពលករខ្មែរមួយចំនួន ដែលកំពុងធ្វើការនៅប្រទេសថៃ មានចិត្តនឹករលឹកទៅដល់ស្រុកកំណើត ចង់ទៅជួបញាតិសន្ដាន តែពួកគាត់មិនអាចត្រឡប់ទៅជួបជុំសាច់ញាតិបាន ព្រោះការងារមានតិចតួច ធ្វើឲ្យពលកររកលុយមិនសូវបាន។ ពលករ ដែលធ្វើដំណើរពីថៃទៅកម្ពុជាក្នុងអំឡុងពេលនេះ គឺត្រូវចំណាយលើថ្លៃធ្វើដំណើរច្រើន ដូច្នេះពួកគាត់ថា មិនចង់ចាយវាយដោយខ្ជះខ្ជាយទេ ដោយសុខចិត្តផ្ញើលុយបន្តិចបន្តួចជូនម្ដាយឪពុកធ្វើបុណ្យទានវិញ និងចង់សន្សំលុយខ្លះសម្រាប់ធ្វើដើមទុនរកស៊ីពេលត្រឡប់ទៅកម្ពុជាវិញ។
ពលករ ពលការិនីខ្មែរ កំពុងធ្វើការក្នុងប្រទេសថៃមួយចំនួនពួកគាត់ថា បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌឆ្នាំនេះ ពួកគាត់ខកខានមិនបានទៅចូលរួមធ្វើបុណ្យទានជាមួយសង្គមគ្រួសារទេ មកពីបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគាត់កំពុងជួបផលលំបាក ព្រោះមានការងារធ្វើមិនពេញថ្ងៃ គ្មានប្រាក់សន្សំទុក និងត្រូវចំណាយមួយភាគធំលើការធ្វើឯកសារការងារ។ ពលករចង់ទៅសួរសុខទុក្ខម្ដាយឪពុកនៅឯស្រុកកំណើត និងចង់ទៅជួបកូនដែលបែកច្រើនឆ្នាំ ក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌនេះ ក៏ប៉ុន្តែដោយសារស្ថានភាពជីវិតពលករចំណាកស្រុក មានជីវភាពលំបាក និងរកចំណូលបានតិចតួច ពួកគាត់សម្រេចចិត្តមិនទៅលេងស្រុកជួបជុំឪពុកម្ដាយ ដោយផ្ញើជាថវិកាតិចតួចជាការនឹករលឹក។
ពលការិនីធ្វើការផ្នែកអនាម័យតាមផ្ទះក្នុងទីក្រុងបាងកក មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តបាត់ដំបង លោកស្រី សាត សឿប អាយុ៣៧ឆ្នាំ ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីនៅព្រឹកថ្ងៃទី៥ ខែកញ្ញា ថា ក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌនេះ លោកស្រីនឹករលឹកទៅដល់ស្រុកកំណើតជាខ្លាំង ជាពិសេសម្ដាយឪពុកបងប្អូន ដែលកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំផ្លូវលោកស្រី ដើម្បីជួបជុំធ្វើបុណ្យទានរួមគ្នា។ លោកស្រីបន្តថា លោកស្រីសោកស្ដាយ ដែលមិនបានទៅជួបជុំគ្រួសារ ព្រោះកន្លែងការងាររបស់លោកស្រីពិបាកសុំច្បាប់សម្រាក មិនហ៊ានទៅដោយគ្មានការអនុញ្ញាតខ្លាចគេបណ្ដេញចេញ។ លោកស្រីបញ្ជាក់ថា បើតាមចិត្តនឹកស្រុក ចង់តែទៅមួយឆ្នាំបួនប្រាំដង ក៏ប៉ុន្តែមកពីបញ្ហាជីវភាព ទើបចេះតែទ្រាំតស៊ូទាំងសោកសៅធ្វើការសន្សំប្រាក់យកទៅចិញ្ចឹមកូន និងឪពុកម្ដាយចាស់ជរានៅផ្ទះ៖ «អូយ! និយាយពីនឹកស្រុកណា ចង់ទៅតែមួយឆ្នាំទៅពីរបីដង នឹកខ្លាំងណាស់ និយាយឲ្យចំទៅ ហើយជាពិសេសបុណ្យភ្ជុំចូលឆ្នាំហ្នឹង ជារដូវដែលយើងត្រូវទៅជួបជុំគ្រួសារ។ គ្រួសារខ្ញុំគេទៅទាំងអស់ហ្នឹងអត់តែខ្ញុំទេ ព្រោះខ្ញុំមានធុរៈទៅខែ១១ មានធុរៈខែ១១ហ្នឹងផង»។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ពលករខ្មែរម្នាក់ទៀត ធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនលក់រថយន្តមួយ នៅទីក្រុងបាងកក មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តពោធិ៍សាត់ លោក យឿម វ៉ាន់យឿត ប្រាប់ថា លោកចង់ទៅលេងស្រុកនៅរដូវបុណ្យភ្ជុំ ក៏ប៉ុន្តែត្រូវចំណាយអស់ច្រើនគឺជាងមួយម៉ឺនបាត ដោយលោកមិនសូវសល់ប្រាក់ផង មិនចង់ចំណាយដោយខ្ជះខ្ជាយផង និងជីវភាពមិនទាន់ល្អប្រសើរផង លោកក៏សម្រេចចិត្តមិនទៅជួបជុំគ្រួសារ។ លោកបន្តថា លោក ក៏ដូចជាពលករខ្មែរដទៃទៀតដែរ ភាគច្រើនតែងតែនិយមត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតនៅរដូវចូលឆ្នាំខ្មែរ និងបច្ចុប្បន្នការធ្វើដំណើរចុះឡើងឆ្លងដែនពីថៃទៅកម្ពុជាពិបាក។ លោកនឹកស្រុកកំណើតខ្លាំង ដោយសារបីឆ្នាំហើយលោកពុំបានទៅសួរសុខទុក្ខម្ដាយឪពុកឡើយ គ្រាន់តែបានផ្ញើថវិកាខ្លះទៅគ្រួសារ៖ «មិនមែនថាបងប្អូនខ្មែរនៅទីនេះគាត់មិនចង់ត្រឡប់ទៅទេអារឿងភ្ជុំបុណ្យទានហ្នឹង ក៏ប៉ុន្តែករណីជាទូទៅវាមានពីរបង ទាំងខ្ញុំទាំងគេទី១ ដោយសារតែយើងធ្វើការចំណាកស្រុកឆ្ងាយស្រុកដូច្នេះ ការធ្វើដំណើរផ្សេងៗយើងត្រូវមានការរៀបគម្រោងទុកជាមុន ហើយនៅពេលដែលពួកគាត់ទាំងខ្ញុំទាំងគេចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះម្ដងៗ យើងត្រូវការចំណាយច្រើន អត់ក្រោមមួយម៉ឺនទៅពីរបីម៉ឺនបាតទេ»។
ពលការិនីខ្មែរម្នាក់ទៀត ធ្វើការផ្នែកបោសសម្អាតនៅសណ្ឋាគារមួយ ក្នុងទីក្រុងបាងកក មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម រស់នៅក្នុងប្រទេសថៃ១២ឆ្នាំ លោកស្រី ឆេង នៃ អាយុ៤១ឆ្នាំ ឲ្យដឹងថា លោកស្រីចង់ទៅលេងបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌណាស់ តែដោយសារមានប្រាក់តិចតួច មកពីក្នុងអំឡុងការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ-១៩ ការងារមានមិនពេញថ្ងៃ ចំណូលក៏មិនបានច្រើន និងត្រូវជនជាតិថៃបានបោកលោកស្រីអស់ប្រាក់ជាងពីរម៉ឺនបាត ដោយធានាយកប៉ាស្ព័រទៅបន្តសុពលភាពឲ្យ តែមកដល់ពេលនេះនៅមិនទាន់បាននៅឡើយទេ។ លោកស្រីបន្តថា ក្នុងរដូវបុណ្យទានដូច្នេះលោកស្រីនឹកស្រុកភូមិណាស់ ជាពិសេសឪពុកម្ដាយចង់តែទៅជួបពួកគាត់ជូនលុយកាក់ខ្លះ និងចង់ជួបជុំជជែកលេងជាមួយបងប្អូននៅផ្ទះ ប៉ុន្តែបញ្ហាជីវភាពមិនអាចឲ្យលោកស្រីទៅបាន៖ «តាមពិតទៅពួកខ្ញុំចង់ទៅណាស់ដូចថា បុណ្យទានអ៊ីចឹងមិនដែល ដូចថាពេលទៅអ៊ីចឹង ពេលមកវិញវាអស់សោហ៊ុយច្រើន ហើយវាទាល់តែមិនមានថវិកាច្រើនអ៊ីចឹងណា បានយើងអាចទៅបាន ទៅវាសម្បូរសប្បាយហើយ ទៅគ្មានលុយអ៊ីចឹងពិបាកណាស់រាល់ថ្ងៃនោះ ណាមួយរកលុយអត់បាន ដូចពីមុនអីរកលុយបានអ៊ីចឹងណា ឥឡូវប្រាក់ខែត្រឹមតែមួយម៉ឺនទេ គេកាត់ថ្លៃបន្ទប់មួយពាន់ នៅសល់តែប្រាំបួនពាន់ទេ»។
ដូចគ្នាដែរ ពលការិនីខ្មែរម្នាក់ទៀត ធ្វើការដូចលោកស្រី ឆេង នៃ ដែរ និងមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាមដែរ លោកស្រី ហាក់ រស់ អាយុ ៣៨ឆ្នាំ ប្រាប់ថា ឆ្នាំនេះលោកស្រី និងប្ដីមិនបានទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្ដាយ និងកូនទេ ព្រោះគ្មានប្រាក់សេសសល់ ដោយសារការងារមានមិនច្រើនដូចពីមុន និងចំណាយលើការចាយវាយប្រចាំថ្ងៃច្រើន ព្រោះទំនិញឡើងថ្លៃគ្រប់មុខ។ លោកស្រីនឹករលឹកដល់ស្រុកកំណើតណាស់ នៅពេលបុណ្យទានម្ដងៗដូច្នេះ ចង់តែទៅជួបបងប្អូន តែលោកស្រីគ្មានសោហ៊ុយធ្វើដំណើរ។ លោកស្រីចង់ឃើញ កម្ពុជាមានការអភិវឌ្ឍ សម្បូរការងារ សម្រាប់ពលរដ្ឋខ្មែរ ប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិត និងរស់នៅសុខដុមរមនាជួបជុំគ្រួសារ ដើម្បីកុំឲ្យចំណាកស្រុកទៅស្រុកគេដូចសព្វថ្ងៃ៖ «ហ៊ឺ! ហ៊ឺ! រឿងអារម្មណ៍ហ្នឹងហូយ! ថ្នាក់ដេកៗនឹកឃើញម៉ែ នឹកឃើញកូន នឹកឃើញគ្រួសារនៅផ្ទះ យំក៏មានតែមិនដឹងធ្វើម៉េចដូចថា ជីវភាពយើងវាក្រ បើយើងទៅហើយអ៊ីចឹង យើងអត់មានលុយឲ្យកូនរៀនអ៊ីចឹង ក៏ចេះតែទ្រាំអ៊ីចឹងណា។ នៅប្រឈមមុខរកតិកតក់ៗ ផ្ដល់លុយឲ្យកូនរៀន ព្រោះខ្ញុំអាយុក៏ច្រើនដែរ បើធ្វើការនៅខ្មែរ ធ្វើការរោងចក្រគេមិនយក គេមិនយកយើងទេអាយុច្រើនហើយនោះ»។
វិទ្យុអាស៊ីសេរី មិនអាចទាក់ទងសុំការអត្ថាធិប្បាយជុំវិញបញ្ហានេះ ពីស្ថានទូតកម្ពុជាប្រចាំប្រទេសថៃបានទេ ដោយទូរស័ព្ទហៅចូលតែពុំមានអ្នកទទួល។
ជុំវិញបញ្ហានេះដែរ មន្ត្រីគម្រោងនៃមជ្ឈមណ្ឌលសម្ពន្ធភាពការងារ និងសិទ្ធិមនុស្សអង្គការសង់ត្រាល់ លោក លឹង សុផុន មើលឃើញថា ពលករខ្មែរបច្ចុប្បន្ន ដែលធ្វើការក្នុងប្រទេសថៃ ភាគច្រើនពួកគាត់មិនបានវិលត្រឡប់ទៅលេងស្រុកកំណើតក្នុងរដូវភ្ជុំនេះទេ ព្រោះពលករខ្មែរកំពុងប្រឈមនឹងជីវភាព ដោយការងារតិច និងខ្លះគ្មានការងារធ្វើតែម្ដង។ លោកបន្តថា ពលករក្នុងប្រទេសថៃនេះ ពួកគាត់ជួបទុក្ខលំបាកច្រើន ជាពិសេសក្នុងរដូវបុណ្យទាន ពលករតែងសញ្ជឹងនឹកដល់ស្រុកកំណើត និងម្យ៉ាងទៀតការងារ ក៏មិនសម្បូរដូចមុន៖ «អឺ! ប្រាក់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃអ៊ីចឹង បើសិនជាមិនមានការថែមម៉ោងទេ គឺពួកគាត់អឺ! ពិបាកក្នុងការចំណាយ ដូចថា ចំណាយលំបាកណាស់។ ខ្ញុំឃើញបងប្អូនខ្លះទទួលខុសត្រូវរឿងចំណាយថ្លៃបន្ទប់ ចំណាយថ្លៃភ្លើងថ្លៃយកលុយទៅ ជួយគ្រួសារនៅស្រុកខ្មែរផងអ៊ីចឹង»។
ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ជាប្រពៃណីរបស់ដូនតាខ្មែរ មានមកតាំងពីសម័យមុនអង្គរ ដែលប្រារព្ធឡើងរៀងរាល់ថ្ងៃ១រោច ដល់ថ្ងៃ១៥រោច ខែភទ្របទ ចន្លោះ ខែកញ្ញា និង ខែតុលា ដែលជាពិធីបុណ្យដែលមានរយៈពេលវែងជាងគេរហូតដល់ ១៥ថ្ងៃ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាគ្រប់រូប និងត្រូវបានឈប់សម្រាកពីការងាររយៈពេល ៣ថ្ងៃ ដើម្បីចូលរួមពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ នាថ្ងៃចុងក្រោយ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចរៀបចំម្ហូបអាហារ ដើម្បីសែនដូនតា ជូនសាច់ញាតិរបស់ពួកគេដោយសេចក្ដីនឹករលឹក រៀងរាល់មួយឆ្នាំម្ដង៕